Ik ben best jong mama geworden, op mijn 22e. Dit was wel echt een bewuste keuze van mij. Ik en mijn vriend (28) waren er klaar voor en hadden alles goed op een rijtje. We zijn dus echt bewust voor het ouderschap gegaan, ondanks mijn leeftijd. Ik koos er bewust voor om jong moeder te worden.
Jong moeder zijn
Toch is dat tegenwoordig regelmatig een dingetje. Vrouwen besluiten steeds vaker om op latere leeftijd voor kinderen te gaan en eerst echt alles gedaan te hebben wat zij op hun lijstje hebben staan. Eerst mijn leven, daarna pas kinderen. Ik had dat idee een beetje andersom. Ik ben van mening dat je met één of meerdere kindjes evengoed kan doen wat je wilt, alleen moet je dan wel echt willen. Het vereist een compleet andere aanpak en een waterdichte planning, maar als je iets echt wilt, dan vecht je daarvoor. Tijdens mijn laatste schooljaar van het HBO ben ik dan ook bevallen van Senn. Waar de rest van mijn klas projecten en toetsen aan het maken waren, nam ik een compleet nieuwe rol op mij. Ja, dat is wennen en later weer beginnen met school is een dingetje, maar het lukt en het kan.
Schaamteloze opmerkingen
Toch verbaasde ik mij er soms echt over hoe schaamteloos mensen zijn als het aankomt op een (misschien voor sommige onverwachte) zwangerschap. Oké, ik ben ook vrij rechtdoorzee en als ik iets vind zal ik dat zeggen, maar ik weet ook wanneer ik iets beter niet kan zeggen. Terug naar die schaamteloze mensen. Och, ik kon het hebben en mij mag je alles vragen, maar gezien mijn leeftijd heb ik heel wat te verduren gehad ;-).
Foutje zwangerschap?
De vraag of mijn zwangerschap een foutje was heb ik vaker dan één keer gehoord en ik had altijd een beetje de neiging om mijzelf compleet te verantwoorden. Complete preken met mijn uitleg heb ik mensen gegeven, om er maar zeker van te zijn dat ze echt niet dachten dat het een foutje was, want dat was het niet! Ook heb ik een aantal keer gehoord dat mensen het begrepen als ik het hield. Auw! Als pas zwangere is dit toch ietwat kwetsend. De vraag hoe ik dit allemaal ging doen, had ik al voor de zwangerschap goed voorbereid. Ik wist dat die zou komen. Ja ik studeer, ja ik werk en ja ik krijg een kindje. Ik weet precies wat het inhoudt en doe het allemaal op mijn tempo.
Na mijn zwangerschap hadden we flink wat te stellen met Senn, dingen gingen niet vanzelf (lees hier over die heftige periode) en mijn planning liep in de soep. Maar nog steeds vecht ik voor wat ik wil en raad eens? Ik ben gewoon mama-de-student-die-aan-het-afstuderen-is! Overigens hielden de bizarre opmerkingen niet op na de zwangerschap hoor. Senn huilde veel, het was zwaar, en dan hoor je dit: “Het is jullie eerste, jullie zijn jong, kindjes huilen.” Jong: check, eerste kindje: check, kindjes huilen: check! Maar we zijn nog steeds zijn ouders en we hebben evengoed dat oudergevoel.
Ja, als jonge mama moet je soms vechten als een tijger, maar dat is alles helemaal waard. Straks, als de kindjes wat ouder zijn, zijn wij nog steeds jong en ligt de wereld nog steeds aan onze voeten.
Ook schaamteloze opmerkingen gekregen? Ik ben nieuwsgierig! Wij ouders kunnen alles aan.
