Ik ben bang voor een tweede kindje. Oké, dit klinkt heel zwaar. Er zullen nu moeders zijn die hier niets van begrijpen. Er zullen ook moeders zijn die mijn verhaal wel begrijpen. Die laatste wil ik een hart onder de riem steken.
Waarom bang voor een tweede kindje?
Mijn zwangerschap verliep perfect. Nog nooit heb ik zo onwijs genoten van iets. Ondanks dat ik eerder moest stoppen met werken omdat ik zo’n last had van bekkenpijn, ik zou hem 1000x opnieuw doen. Waarom dan toch die angst, waarom ben ik bang voor een tweede kindje?
Ik denk door de hormonen en door wat wij mensen elkaar opleggen. We kunnen elkaar moeiteloos gevoelens en ervaringen aanpraten alsof ze zo horen te zijn. In mijn geval kwam ik in een onwijze desillusie.
Ik had geen schrik voor de bevalling en zag er ook niet tegenop. Ik wist dat het geen pretje ging worden maar goed we kwamen er vast doorheen. Ik kon niet wachten op het moment dat die kleine op je buik ligt en je overspoelt wordt met liefde.
En daar ging het mis…
Kijk, en daar ging het dus al mis. Volgens het horen zeggen wordt je overspoelt met liefde wanneer de kleine op je buik wordt gelegd na de bevalling. Nou, ik werd dat niet!
Ik vond het eigenlijk gewoon raar en helemaal niets! Ik vroeg me af wat ik in godsnaam aan moest met dit mini-mensje en was kapot. Ik wilde eigenlijk gewoon met rust gelaten worden. Het eerste flesje gaf mijn vriend, ik moest er niet aan denken. Dat zei ik natuurlijk niet, want dat hoort niet toch? Ik had maar aangegeven dat ik het mooi vond als hij het eerste flesje gaf, maar eigenlijk moest ik er gewoonweg niet aan denken.
Er werd voor mij gezorgd, heerlijk vond ik dat!
Ik vond het ook prima om in het ziekenhuis te zijn. Er werd gezorgd voor mij, voor mijn dochter en voor mijn vriend. Op kraamvisite zat ik eigenlijk niet te wachten terwijl de familie stond te popelen. Uit goed fatsoen heb ik ze laten komen en mijn best gedaan om mee te jubelen. Ik voelde me eigenlijk gewoon ellendig.
Na een aantal dagen mochten we naar huis. Dat vond ik uiteindelijk wel fijn maar ook rete spannend. Wat voor kraamhulp had ik? En hoe ging ik het in godsnaam allemaal doen,
Kraamvisite mocht niet komen
Kraamvisite hield ik wederom af. De mensen die kwamen, naaste familie, probeerde ik gezellig toe te spreken. Ik heb echt mijn beste gedaan om trotste moeder te zijn. En ik geloof dat ik dat ergens ook echt wel was, maar ik kon het gewoon niet voelen.
Ik wilde weer een ‘normaal’ leven
Na een nacht met krampen bij Alessia ging het volledig mis! Ik wilde dit eigenlijk helemaal niet. Ik wilde dat mijn leven weer ‘normaal’ was. Maar, dit mag je niet voelen toch als moeder zijnde!? Dus speelden we zo goed mogelijk mooi weer.
Mijn ouders waren echter niet gek en hadden heus wel door dat het niet helemaal lekker zat, maar ik kan best goed toneel spelen dus de grootste ernst van de zaak kon ik verbloemen. Wanneer hun voor de gein zeiden dat ze mijn dochter wel mee konden nemen zei ik dat ze van ons was en thuis moest blijven. Dat er van binnen werd geschreeuwd: ‘neem mee, neem mee’ zei ik niet. Een switch in de kraamhulp maakte helemaal dat ik meer en meer ging verbloemen wat ik eigenlijk voelde. Begrijp me goed, ik heb nooit de neiging gehad mijn dochter wat aan te doen! Nee daar moest ik absoluut niet aan denken. Ik vond eerder dat ze mij niet verdiende omdat ik haar niet de liefde kon geven die je als moeder hoorde te voelen toch!
Postnatale depressie
Mijn tweede kraamhulp wilde het consultatiebureau eerder inschakelen en ze vond dat het leek op een postnatale depressie. Ik had eigenlijk geen idee wat het inhield maar was alleen maar bang dat ze mijn kind af gingen pakken. Vraag me niet waarom, denk gebrek aan kennis over dit soort zaken.
Ik heb mijn huisarts ingeschakeld en in het gesprek met haar veel dingen weg gelaten zodat er maar uit zou komen dat ik vooral niet depressief was. Ik kreeg slaaptabletten en de voorwaarde was dat een deel van de zorg dan even naar mijn vriend ging in combinatie met de kraamhulp.
Dikke prima voor mij! Ik mocht slapen en hoefde niet te zorgen. Echter gaat zoiets na dagen wel aan je knagen, mijn vriend wist hoe hij onze dochter moest badderen. Ik had werkelijk waar geen idee!
Maandenlang sukkelde ik door. Ging naar een praktijkondersteuner, die me trouwens echt wel wat geholpen heeft hoor, en deed onwijs mijn best om gelukkig te zijn. Ik wilde voldoen aan de standaard die wij elkaar opleggen. Een gelukkige moeder die alle ballen omhoog kan houden en geniet van alles wat met haar kind te maken heeft.
Nou dikke prima. Ik kon dit niet. En nu eigenlijk achteraf kan het me nog maar weinig schelen. Ik heb nog dagen dat ik het allemaal niet weet en geen puf heb om ook maar iets in mijn huishouden te doen. Ik begin het meer te accepteren en kan steeds meer leven met mezelf.
En nu? Wil ik wel een tweede kindje?
Wanneer ik nu babyfoto’s terug kijk van Alessia voel ik wel die liefde die je volgens de standaard meteen zou moeten voelen. Ik weet dus dat hij er is en stiekem vast ook altijd is geweest.
Ik weet ook nu dat ik absoluut een tweede kindje wil als het ons gegund is, maar dat ik tegen die tijd met het eerste gesprek bij de verloskundige wel even uitleg hoe mijn start is geweest.
Werken aan mezelf
Tevens leg ik mezelf niets meer op. Wat ik voel voel ik en ga ik niet meer onder stoelen of banken steken. Het lijkt me oprecht verschrikkelijk om het weer zo te gaan voelen, maar ik kan alleen geholpen worden als ik eerlijk naar mezelf toe ben.
Misschien als ik weet dat er een ‘team’ klaar staat om me op te vangen ik ook durf te zeggen na mijn zwangerschap wat ik voel. En daarbij, deze keer kan compleet anders zijn maar toch wil ik dit niet nog een keer meemaken.
Nu na 14 maanden merk ik dat ik langzaam de oude wordt. Dat ik situaties beter kan handelen maar er nog niet ben. En daar is niets mis mee.
Bewondering voor alle moeders
Ik heb bewondering voor alle moeders die het moederschap vanaf dag 1 zien als iets fantastisch. Die zich wellicht in dit verhaal absoluut niet kunnen vinden. Maar ik heb ook bewondering voor mezelf. Die durft toe te geven wat sommige mensen ook voelen maar niet durven toe te geven. Die hebben moeten werken aan de weg van het moederschap. Ik kan nu wel met trots zeggen dat ik een blije moeder ben.
Naarmate ik sterker word zal ik wellicht weer een tweede zwangerschap aandurven. Mijn zorgen zal ik direct uitspreken zodat ik hopelijk een betere start heb.
De enige houvast die ik anders heb is dat alles goed komt. Het is niet fout wat ik heb gevoeld, ik had er geen grip op en kon er niets aan doen. Hoe erg ik het ook vind! Als ik hier over schrijf staan de tranen in mijn ogen, maar ik ben door meerdere verzekerd dat mijn dochter nooit iets tekort is gekomen vanuit mij. Kennelijk heb ik gedaan wat je als goede moeder hoort te doen ondanks dat ik het soms gewoon even niet voelde of wist.
Dikke duim voor mezelf en alle moeders die wel eens struggelen. We zijn allemaal gewoon kanjers.
Lees ook: Van baby naar peuter, wat verandert er allemaal? >>
